Facebook en Twitter staan vol met Dagen Zonder Vlees. Niets voor mij want dat wil zeggen dat ik nog meer moet gaan nadenken over wat te eten. Daarom misschien een ander concept introduceren: Dagen Zonder Vrees. Even uit de comfortzone stappen en dingen doen die niet zo alledaags zijn. Keer naar een lachclub gaan bijvoorbeeld.
Lachen is echt gezond. Helaas zijn we het spontaan en bulderlachen verleerd met het volwassener worden. Van 300 keer lachen per dag als kind naar 15 keer lachen als volwassen. Om van te bleiten! In een lachclub probeert een animator je dus opnieuw te leren lachen zonder reden. De hersenen maken namelijk geen verschil tussen een valse en een echte lach.
De ervaring
Sofie, Jonas en mezelve besloten eens binnen te springen in de lachclub van Gent, zonder ook maar enig idee wat ons te wachten stond. Beetje zenuwen toch. Wat als het eigenlijk zo’n bizarre sekte-sessie is die plots ontaardt in een illustere orgie? Of misschien moet ik wel heel tijd over gevoelens praten en onbekenden knuffelen? Of gaan we een hele avond Geert Hoste-shows bekijken en Druivelaar-kalenders lezen?
Niet dus. De sessie begon met een korte introductie en daarna wat opwarming. Stond ik daar te bengelen met mijn armen, te veren als een springbok en mijn kaken te masseren. Allemaal om wat losser te worden. Want daar draaide het om. In kleine stappen richting totale overgave. Richting hersenen uitzetten.
Via allerlei doorgeefoefeningen en imitaties van geluid, dieren en beweging verlies je de schroom om je los te laten. Niemand lacht hier met je. Elk lacht voor zichzelf. De één al wat luider dan de ander. We liepen door elkaar en oefenden verschillende soorten lachjes. Neerbuigend, prijzend, groen, bulderen, ingetogen.
Le moment sûpreme, waar de avond naartoe opbouwde, was de vrije lachsessie. Een dikke tien minuten al zittend gewoon lachen. Zomaar, zonder reden. Het geluid produceren is al voldoende. Ik zat neer en keek rond. Jonas staarde naar de grond, Sofie zat wat ongemakkelijk te schuifelen. En dan liet ik mijn haha’tjes los. Kleintjes om mee te beginnen. Zo wat binnensmonds. Maar gestuwd door de ongeremde lachbuien van anderen, verloor ik mezelf al snel in een gigantische slappe lach. Een next level slappe lach. Zo ene waarbij je af en toe van die oncontroleerbare satanische keelklanken de wereld instuurt. Intens. Heel intens. Zweten, niet normaal. Ik was fysiek ook volledig uitgeput na de sessie.
Ik snap waarom mensen komen naar een lachclub. Het is echt anderhalf uur even verstand op nul zetten en lachen gelijk kinders. Fysiek intens en mentaal rustgevend. Even alles vergeten en gewoon wegzinken in gebulder en gegniffel. Zeker eens proberen!
Sleutelgatloeren 