Opgevoed door dieren

Wolfskinderen of wilde kinderen zijn kinderen die van jongsafaan zonder menselijk contact zijn opgegroeid en dientengevolge nauwelijks of geen kennis hebben van menselijk gedrag en taal. Het gebeurt slechts zeer zelden dat wilde kinderen worden ontdekt. In de afgelopen eeuwen zijn zo’n honderd gevallen gedocumenteerd. Uiteraard haal ik er de monkeyboys uit:

Tissa

Pemawathie, een houthakster, ving in 1973 een troep apen. Groot was haar verbazing toen bleek dat er een langharige jongen tussen zat. Ze noemde hem Tissa, naar het dorpje waar ze woonde. De vrouw kon echter niet overweg met het dierlijke gedrag van de aapjongen en gaf hem aan de politie. Die plaatste hem in een tehuis waar al eens twee wolfskinderen gezeten hadden. Tissa leerde er lachen en rechtop lopen, maar spreken is niet gelukt.

Robert van Uganda

In 1982 werd een driejarige jongen tijdens de burgeroorlog achtergelaten in de Luwero driehoek van Oeganda. Drie jaar later vonden soldaten een troepje groene meerkatten. Die stoven uiteen, behalve één wijfje dat een klein hoopje mens bleef beschermen. De soldaten namen hem mee en stopten hem in een weeshuis. Daar kreeg hij de naam Robert. Robert was doofstom, maar tegen dat hij acht jaar was kon de jongen naar het toilet, wandelde hij normaal en slaagde hij erin in een bed te slapen.

John van Uganda

In 1988 zag John Ssebunya op vierjarige leeftijd hoe zijn vader zijn moeder doodschoot. John vluchtte de Oegandese jungle in uit schrik. Daar werd hij opgenomen door een troep groene meerkatten. John herinnert zich vaag hoe de apen zelf naar hem toe kwamen en hem noten en kasava aanboden. Daarnaast leerden ze hem ook klimmen in bomen. Wanneer de jongen een jaar later teruggevonden werd, had hij een dikke laag haar over heel zijn lichaam. Hij wandelde op zijn kneukels en knieën en was intolerant voor gekookt voedsel. In het weeshuis waar hij opgevangen werd leerde hij wel weer normaal functioneren.

Bello van Nigeria

In 1996 vonden enkele jagers een jongen tussen een groep chimpansees in het Falgorewoud, Nigeria. De jongen was lichamelijk gehandicapt en waarschijnlijk daarom achtergelaten in de bossen. Dit gebeurde wel meer en meestal leefden die kinderen ook niet lang. Deze jongen, Bello genoemd in het weeshuis, werd echter geadopteerd door de chimps. Na onderzoek denkt men dat de jongen al van zijn zes maand door een moederaap werd opgevoed. Hij liep als een aap, zijn armen over de grond slepend. Nu nog steeds is de jongen behoorlijk onhandelbaar. Hij klapt nog steeds met zijn handen boven het hoofd, springt als een aap en eet met gebolde handen. Spreken doet hij niet, enkel wat chimpansee-achtige geluiden.

Andere wolfkinderen

Gazelleboy

In 1960 kreeg antropoloog Jean-Claude Auger een tip van enkele nomaden uit de Sahara dat er een kind vrij in de woestijn aan het rondlopen was. Na wat zoeken zag JC plots een jongen galopperen met een kudde gazellen. De jongen besnuffelde en likte de dieren en at ook wormen, hagedissen en wortels.  Twee jaar na de ontdekking keerde Auger terug om de jongen te vangen. Gazelle Boy was echter te kwik en snel voor de jeep van Auger. Ook een poging in 1966 om de jongen te vatten met een helikopter en net mislukte. De echtheid van dit verhaal wordt betwijfeld.

Doggyboy

In 1996 liep de vierjarige Ivan Mishukov weg van thuis om aan de mishandelingen te ontsnappen. Hij belandde, net als twee miljoen andere Russische kinderen, op straat. Ivan bedelde om voedsel en ging de vuilbakken af op zoek naar voedsel. Hij deelde alles wat hij vond met een roedel honden en kreeg er in ruil bescherming voor. Tijdens koude nachten in Moskou gaven ze hem warmte en na een tijdje werd de jongen zelfs leider van de roedel. Twee jaar later werd de jongen gevangen door de politie. Hij beet en gromde als een wilde, maar eenmaal opgenomen in een weeshuis leerde hij zich aanpassen aan de mensenwereld.

Mowgliboy

Op 8 januari 1800 ontdekten drie jagers een naakte jongen in het bos. Hij was naakt, liep op handen en voeten, klom vliegensvlug in bomen, sprak niet en maakte ongecontroleerde gebaren. In 1801 werd hij toevertrouwd aan de jonge dokter Jean Itard. Deze noemde hem Victor en heeft uiteindelijk vijf jaar met het kind gewerkt. Het lukte hem echter niet om hem te leren spreken. Victor werd daarna toevertrouwd aan een zekere mevrouw Guérin die hem gedurende 17 jaar verzorgde, van 1811 tot aan zijn dood in 1828. In 1970 liet François Truffaut zich door deze geschiedenis inspireren tot het maken van de film l’Enfant sauvage.

Er zijn er nog een heel pak andere terug te vinden en dat wel hier.